"Ένας αριστερός συγγραφέας που τον σέβονταν ακόμα και οι καταστασιακοί" [RB, 2666, σ. 147]

Καυτός Ρεαλισμός

«Η Τέχνη της Αφαίρεσης στον Μεταεξπρεσιονιστικό Ηλεκτρολεττρισμό [πόνημα χιλίων οκτακοσίων σελίδων του Όσκαρ Αμαλφιτάνο πάνω σε ένα σχόλιο πέντε αράδων του George Carpenter ή Διδάκτορα]», ψέλλισε ο ΓΙΜ και άφησε την τελευταία μας πνοή

Μπα. Σωσμός, όχι. Δεν έχει σωσμό. Γλιτώνεις από δω, τσακίζεσαι από κει. The typewriter is holy, σε στοιχειώσανε αυτοί, κάνεις να ξεφύγεις, ξανά όμως, εδώ, πάλι, όλοι. Κατάδικος. Καταδικός τους. Ο αιχμάλωτος της Ζέντα, πώς το έλεγαν. Και της Ζέλντα. Της Φιτζέραλντ, ντε. Και ξερό ψωμί. Νάτο πάλι. Άντε πάλι. Άρχισε πάλι. Κι έτσι κι αρχίσει – να πώς άρχισε (Σελίν)  – άντε να σταματήσει. Γράφει ο ΚΚ, στο facebook, στην Ομάδα Ηλεκτρολεττριστών, Σημερινό, πριν από λίγα λεπτά – «Θέλω ένα ξενόγλωσσο μυθιστόρημα, το Μπέρκονισμ, του Ντελούζ» ... στην προηγουμενη μου ζωη ενδεχομενως να ημουν ενας απο τους κριτικους που εθαψαν το Moby Dick και τωρα τιμωρουμαι γι' αυτό… Και ο Γέρων του Βουνού, πασχίζοντας αφενός να μιμηθεί, όσο να ’ναι, την υπερανθυπογλώσσα των φεϊσμπούκιζ και αφετέρου να μην χάσει αξιοπρέπεια και χιούμορ τζάμπα und βερεσέ, σχολιάζει Ελ Οου Ελ ! Καλτσά, ετοίμασε βιβλίο, "Η Δυστυχία τού να είσαι Βιβλιομανής Βιβλιοφάγος Βιβλιοϋπάλληλος"  [Τα πολλαπλά αβάσταχτα και μη, απανωτά ή ου, του ενός και του άλλου, και πάει λέγοντας, λάικ δεν τα καταγράφω, ούτε και που με νοιάζει εδώ να κάνω ένα ντοκιμαντέρ του Facebook, την παράνοια τη γενικευμένη να καταγράψω επιθυμώ, και την προσωπική μου οδύνη – ενόσω ακούω, με ακουστικά γιατί η αγάπη μου κοιμάται μισό μέτρο πιο κει στο υπόγειο υπερώο μας, τις ρήσεις κι αντιρρήσεις διαφόρων παραφρόνων που αλληλοαρπάζονται σε μια ραδιοφωνική παραληρηματική rave σιτουασιόν, τίγκα στις θεωρίες συνωμοσίας, γιατί η κρίση, πόθεν η κρίση, προς τα πού η κρίση, αν ζει ακόμη ο Μπρέζνιεφ, αλλά και ο Τζιμ Μόρισον, ο Μαρκήσιος ντε Σαντ με έναν χίππη, που έλεγε κι ο Σαββόπουλος, και ούτω καθεξής], και ο ΚΚ απαντάει, και ορθώς, με θλίψιν ορθή, μα και με χιούμορ ορθό, Καθε κεφαλαιο θα ξεκιναει με μια απο τις κορυφαιες ατακες πελατων που μαζευω σε Wall of Shame..., και από το πουθενά, άντε από το σχεδόν πουθενά, από μιαν άλλη πόλη τελοσπάντων, σκάει κι απογειώνεται και παρεμβαίνει ο ΡΣΠ, ο πιο πιτσιρικάς (και, λυπάμαι που το λέω, αλλά είναι η σκληρή η άτεγκτη η αδυσώπητη αλήθεια, και λοιπά, ο πιο σώφρων και σοφός, ίσως και ταλαντούχος, ξέρω κι εγώ), ο οποίος μάλιστα έχει εκδώσει στην τρυφερή ηλικία των είκοσι γαμωτοκερατόμου ετών το πρώτο μυθιστόρημα, εξακόσιες τέσσερις σελίδες το τσογλάνι, Πες Πάλι Πόλη, ο τίτλος, με πρωταγωνιστή μιαν ολόκληρη πολιτεία που ασθμαίνει λαχανιάζει τραγουδάει αντέχει σπαρταράει και πάει λέγοντας κι έρχεται μη-πω-πως, anyways, παρεμβαίνει λοιπόν ο ΡΣΠ (ενώ στο ράδιο, στην εκπομπή που ακούω με τα ακουστικά, τσακώνονται τώρα για το ποια είναι πιο Ελληνίδα Θεά η Μούσχουρη ή η Κάλλας, άκου να δεις!), και λέει, ο ΡΣΠ, Παρόμοια ατάκα που άκουσα στο Μετρόπολις, στο τμήμα με τις ταινίες: ''Καλέ! Θέλω μια από αυτές τις ταινίες, τις πώς τις λένε... αυτηνής...μμ... της Shakira Κurosawa'', και καπάκι ΚΚ, θεσπεσια, δεν σταματησαμε στον τολστογιεφσκι και τη φονισσα του καζαντζιδη, πιασαμε πατο μεν, αλλα βγαλαμε φτυαρια και αρχισαμε το σκαψιμο…Οπότε γκαζώνει ο ΡΣΠ, είναι πληθωρικός, είναι του Orson Welles τρισέγγονος, τίποτα δεν αφήνει έτσι, γι’ αυτό και τον συμπαθεί ο Γέρων του Βουνού και μας τον έχει κάνει ινσταλασιόν εδώ μέσα, μη χέσω, τι να πω, άσε, εγώ οφείλω να καταγράφω, είμαι ταπεινός εγώ, ένας γραφιάς, έλεγα λοιπόν ότι ο ΡΣΠ εγκάζωσεν και σχολίασε, τσουπ, Κι άλλο: ''Ο αγαπημένος μου συνθέτης είναι ο Στραϊκόφσκυ''. Εύλογα αναρωτιέται κανείς, αν της αρέσει εξίσου και ο Τσάους (τι σκατα τα μαζεύει όλα αυτά τα μυξιάρικα ο Γέρων ούτε πού ξέρω, φιλοσοφικές διερωτήσεις τέτοια ώρα, άσε, δε λέει, κάτσε να βάλω πιο καλά το ακουστικό στο αυτί, να το στερεώσω γιατί ξεφεύγει, ακούω και τους διασαλευμένους συνωμοσιολόγους από πάνω, κάθε νύχτα, ανελλιπώς, δώδεκα με πέντε, «τούτο το καψόνι μοιάζει / να είν’ ολόκληρη ζωή», Σαββό, μην ξεχνιόμαστε, καρντάσια), και μετά, συνεχίζει ο Ανθυπο-Όρσον, μη χέσω, ξανά, Μουσικός η κυρία, παρακαλώ (και ποιος χέστηκε, ρε-ΡΣΠ-πώς-σε-λένε, αν είναι ή όχι μουσικός η κυρία, σάμπως οι μουσικές κυρίες ή οι κυρίες μουσικοί σκαμπάζουν, σήμερις, από μουσική, αρχίδια λουλούδια σκαμπάζουν, δεν ξέρουν καν τον Chuck E. Weiss, άντε να φτάνουν, οι πιο ψαγμένες, λέμε, μέχρι τίποτα Pogues, το πολύ, από δε κλασική, άσε, ούτε τον Gould δεν ξέρουν, οι μουσικές κυρίες), πού είχαμε μείνει;, α, ναι, παρακάμπτουμε τα «Μου αρέσει» και τα «λάικ», και πάμε στην επάνοδο του ΚΚ, ο οποίος, ψυχραίμως, παρότι του έχουν γανώσει τα πρέκια εκεί που δουλεύει (τι δουλεύει;, γαμιέται στη δουλειά ο άνθρωπος, άσε, άσε), ψύχραιμος, λοιπόν, παρότι και λοιπά, μας κοινοποιεί: ειχα μια εδω και καποιο καιρο, που αφου μου εφαγε την ψυχη οτι ειναι κατοχος πτυχιου αγγλικης φιλολογιας μου ζητησε τους αφους καραμαζωφ του τολστου και την κολαση του δαντη (το δευτερο δεν ακουγεται περιεργο, αλλα οταν της ειπα που θα τη βρει, η απαντηση που πηρα ηταν 'τι εννοειτε ειναι ποιημα?'), και τότε, γαμώ την τρέλα μου πού πάω και μπλέκω κάθε φορά, μπήγω ένα γέλιο/χλιμίντρισμα και τινάζομαι και όπως κάνω έτσι χτυπάει το χέρι μου στο ποτήρι με το απόσταγμα που είχα ξεκωλωθεί στη δουλειά να το αγοράσω και χύνεται το χριστό μου μέσα, όχι μέσα, χύνεται πάνω, τηνπαναγίαμου, πάνω στο 2666 και του γαμάει το εξώφυλλο και πετάγομαι να σώσω τη σιτουασιόν και όπως κάνω έτσι φραααααπ με τον αγκώνα παρασύρω τη στοίβα (Gravity’s Rainbow σε Picador, το ίδιο σε Penguin, συν όλα τα Mason & Dixon, συν όλες οι γαμημένες μεταφράσεις όλων των γαμημένων του Commander, V και Lot 49, και όλα τα συμπαρομαρτούντα, συν μια απίστευτη μαλακία που κι εγώ δεν ξέρω ποια ταξιαρχία συνωμοτών ήρθε κι έμπασε στη σοφίτα μου, και εννοώ ένα γομάρι σε μέγεθος και ένα σαμιαμίδι σε περιεχόμενο για τον Αλλήθωρο που εξεπόνησε ο Μορφονιός, γάμησέ τα κι άφησέ τα), κι η στοίβα,  όλα αυτά να κατρακυλάνε πάνω στη γυναίκα μου, οπότε τείνει να ξυπνήσει, εγώ τείνω να κατουρηθώ από τον φόβο για τον όγκο τον όγκο τον όγκο, την οροσειρά το θεόρατον το πελώριον της καταλαλιάς που καραδοκεί, αλλά ευτυχώς είναι Τρίτη προς Τετάρτη και κάθε Τρίτη προς Τετάρτη έχει καταπιεί, η αγαπημένη μου ο άγγελός μου το χρυσάφι μου,  ανυπολόγιστες ποσότητες αντιμπολιανικού, αντιπιντσονικού, αντιγουαλασικού, αντιμπουκοφσκικού, and last but not least αντιμπαμπασακικού ορού αντίδοτου γιατρικού, πες ό,τι θες, που είναι σωτήριο δι’ εμέ καθότι, παρότι επλακώθη από τους τόμους που έσπρωξε και κατακρήμνισε ο μεθύσκων αγκώνας μου, μήτε βλεφαρίδα πετάρισε κι έτσι επανήλθα στην αγγαρεία της καταγραφής του διαλόγου (το μάτι μου!) των Ηλεκτρολεττριστών, ήτοι: ΚΚ, α, και το αθανατο 'θελω το γκαιτε, αυτου του φαουστ'… , κι ο Μικρός Ουέλλες επιμένει, Φιλίπ Ροτ, και ο γενναιόψυχος γενναιόδωρος γενναιόφρων (αρκεί να μην του θίξεις τον DFW, αν μ’ εννοείς), πληκτρολογεί και ποστάρει, πώς-το-λένε, ένα respect! , και στο καπάκι ένα «Θα ήθελα τη Θεία Κωμωδία αλλά σε μετάφραση στα Ιταλικά», και λέω εγώ, μέσα και εντός μου, με τα ακουστικά πάντα επισφαλώς στα αυτιά ν’ ακούω τους απογειωμένους στο ραδιόφωνο, και γαμώ την Κόλαση, πού πάω και μπλέκω γαμώ τις υποτροπές μου γαμώ, τέλος πάντων, και να συνεχίζω να καταγράφω τον ΚΚ που συνεχίζει να ποστάρει, και mark twain, αλλα οχι την αγγλικη μεταφραση, το πρωτοτυπο, στα ελληνικα…, θα κατουρηθώ, ρε πούστη μου γαμώ τη μου, θα κατουρηθώ, ο δε Γέρων να κάνει την πάπια τόσην ώρα τώρα, την πάπια την νήσσα τον Αλέκο, λαμόγιο ο Γέρων, την έχει κοπανήσει μάλλον με την Θεά των Θεών που την έχει πείσει ότι είναι ο Θεός των Θεών (άκου να δεις, ο αρχιπαπάρας των αρχιπαπάρων !!!), τέλος ναι τέλος ναι τέλος πάντων, και μου έχει γαμηθεί και το εξώφυλλο του 2666, τον αντιθεό μου μέσα, και ο ακάματος ακούραστος ακαταπόνητος (ακ ! ακ ! ακ !), ο αθεόφοβος ΚΚ, κοπανάει τούτο i wish i were making these up…, βγάλε άκρη, εσύ δηλαδή, η Κοιμωμένη, βγάλε άκρη, καθότι εγώ βγάζω άκρη, πώς δεν βγάζω, δύο χρόνια έξι μήνες έξι εβδομάδες κι έξι μέρες ηλεκτρολεττριστής βγάζω, πώς δεν βγάζω, οι Καμένοι του Wallace (λες και δεν έφταναν μόνοι τους) συν οι Καμμένοι του Commander (άλλοι πάλι τούτοι και για να είμαστε δίκαιοι, κυρίες και κύριοι, ladies & gents, φίλες και φίλοι, και αγαπημένα μας παιδια, ΑΥΤΟΙ είναι οι Πρώτοι Διδάξαντες, και ο νοών νοήτω) συν οι Νεοκαμένοι του Bolaño, όλοι μαζί, τρεις τρόικες τρελών, την είδαν η ισχύς εν τη ενώσει – κούνια που μας/τους/σας κούναγε – και συνασπίστηκαν και εδώ και δύο χρόνια έξι μήνες έξι εβδομάδες έξι μέρες και έξι ώρες τώρα συνασπίστηκα κι εγώ μαζί τους, ένας ταπεινός μικρομηκάς κινηματογραφιστής που είχα την τρέλα να μπλέξω κάποτε, χρόνια πολλά πάνε, με κάτι μπητνίκους και μετά με κάτι σιτουασιονίστες και άσ’ τα να πάνε, κι εκεί που έτεινα να σωθώ και να ηρεμήσω λιγάκι να νοικοκυρευτώ να προκόψω, πώς το λένε, αυτό το απλό έστω να κοιμάμαι τη νύχτα και να εργάζομαι την ημέρα, παφ!, γκαπ!, σντουμπ!, γκμοχ!, πάω κι ερωτεύομαι το Πιο Τέλειο Κορίτσι Για Μένα, άσε, κόλαση, κο-λα-σήηηηη !!!, τέλος πάντων, για κάτσε, μη διασπώ τελείως την προσοχή μου, για να συνεχίσω την καταγραφή, λοιπόν, μετά τον ΚΚ πλακώνει πάλι ο Τρισέγγονος του Ουέλλες και ποστάρει  ‎''Τον Δράκο της Στέππας, παρακαλώ'', και ο πάντα γενναιόψυχος και τα λοιπά αρκεί να μην πεις ότι δεν έχει διαβάσει λέξη από το Infinite Jest και το The Pale King και το Oblivion και το A Supposedly Fun Thing I’ll Never Do Again (μα πού στο διάτανο πάνε και τους βρίσκουνε τους τίτλους!), κοτσάρει, έλεγα, ο ΚΚ, ένα αβρό,  εξαιρετικο, απλως εξαιρετικο, και σε κλάσμα του δευτερολέπτου ο Εργασιομανής Πιτσιρικάς ΡΣΠ κοπανάει ένα Το καλύτερο όλων: ''Το Πορτοκαλί Ξυπνητήρι''. Ιδιοφυές;, και ο ΚΚ, "Καλημέρα! Μίλησα χθες με το άλλο κατάστημά σας και μου είπαν ότι υπάρχει ένα βιβλίο της Jane Eyre που το έχετε μόνο εσείς. Να σας δώσω isbn;" (κατουριέμαι, κατουριέμαι, κατουριέμαι, την κόλασή μου μέσα, γαμώ!, αλλά αντί φυγής προς τουαλέτα, μπήγω ξανά ένα γέλιο, και γεμίζω το αποκατεστημένο ποτήρι με απόσταγμα, και κατεβάζω μια δημητροκαραμαζοφική γουλιά, και επανέρχομαι στην καταγραφή), ΡΣΠ, ΧAXAXAXAXXAXAA, και σε χρόνο dt ο ΚΚ, αδράχνοντας την ευκαιρία, αρπάζοντάς την απ’ τα μαλλιά, να πω, ρίχνει μια συνδικαλιστική μπηχτή (ανεπίτρεπτο έως τώρα για μας τους Ηλεκτρολεττριστές!, το σημειώνω και θα ενημερώσω τον Administrator, αμέ!), ήτοι,  you try keeping a straight face to that... μετα σου λεει δεν πρεπει να ειμαστε στα βαρεα και ανθυγιεινα..., και τότε το Μικρομέγαλο Μειράκιο, ο Ουέλλες του Νηπιαγωγείου, ρίπτει τούτο, ''Αγαπημένος ζωγράφος ο Λουκιανός Φρέουντ''  και, χωρίς ανάσα, κι αυτό ''Ένα βιβλίο ενός Μάγκνουμ Τσέρυ-μπεργκερ'' (και για πρώτη φορά στην ηλεκτρολεττριστική ζωή μου πιάνω τον εμού εαυτόν να αναρωτιέται μπας και έχει αρχίσει η Ομάς να κυριεύεται από μιαν ελιτιστική σνομπ ψηλομύτικη ροπή, μπας και πρέπει λίγο να χαμηλώσουμε το μπόι, κάτι τύπου «και να αδερφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά», κάτι σαν «καταλαβαινόμαστε τώρα, δεν χρειάζονται περσότερα»;, ή όχι, ή να το απογειώσουμε κι άλλο το κόλπο, ξέρω κι εγώ, μην το παρακάνουμε πάντως να κοροϊδεύουμε τους άλλους, όποιος κοροϊδεύει τον άλλο κοροϊδεύει τον εαυτό του, ναι;), αλλά ας συνεχίσω, Αυτό με τον Γκαίτε του Φαουστ το'χω πει κι εγώ (τροφή για διαγραφή). Αλλά μετά έδωσα σφαλιάρα στο κούτελό μου και το διόρθωσα..., όπα!, νέο αίμα, φρέσκο αίμα, καλώς τον!, είναι ο Διδάκτωρ, ο Τζορτζ Κάρπεντερ, και είναι μια ευπρόσδεκτη παρουσία, να ’ναι καλά, ίσως ο μόνος κατά τι νουνεχής εδώ μέσα, για κάτσε να δούμε τι θα δούμε, και τσουπ!, πάλι ο Όρσον-Δωδεκαετής-εις-τον-Ναό πετάγεται και ποστάρει, Αυτό ήταν το τελευταίο οχυρό μου, I'm done! (έτσι λέει, αλλά σιγά μην done, τον βλέπω να μένει ως το πρωί εδώ πέρα μέσα, την γκατζολία μου γαμώ, μη χέσω κι άλλο μέσα), και, ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ, μα τι βλέπουν τα μάτια τα ματάκια μου οι δόλιοι οι οφθαλμοί μου!, παρεμβαίνει επιβλητικός και παχουλός στο κεφαλόσκαλο της Ομάδας Ηλεκτρολεττριστών του Facebook, ο Dr Baba (άλλη απάτη κι αυτός!) και λέγει, ανευλαβώς ανευλαβής, Το σκίσατε πια ! Άντε άλλο ένα (από το γκέι βιβλιοπωλείο "Έγχρωμος Πλανήτης): "Οι Αδελφές Καραμαζώχ" !, και, νταμπλ!, καπάκι ποστάρει ο Γέρων του Βουνού, Πού θα εξορίσουμε τον Βέλτσο όταν πάρουμε την εξουσία;, και απαντά επιβλητικός και παχουλός στο κεφαλόσκαλο κρατώντας, μάλιστα, λένε οι φήμες, ένα κύπελλο με σαπουνάδα, ο Γέρων του Βουνού, Στην Μποντριγυάρο !, και μεμιάς!, αίλουρος αστραπή νίντζα, ο Διδάκτωρ αναφωνεί (πληκτρολογικώς και φεϊσμπουκικώς): Το κλέβω!, και συνεχίζει σαν αίλουρος αστραπή νίντζα λοκατζής κομάντο (όχι τίποτα άλλο, είχα και δύο εξάμηνα με Βέλτσο), κι εγώ, γεμίζω, ναι, να γεμίζω και τώρα και πάλι και πάντα και ξανά το ποτήρι,  γεμίζω, ναι, να γεμίζω και τώρα και πάλι και πάντα και ξανά το ποτήρι μου και να αδειάζω και τώρα και πάλι και πάντα και ξανά το μυαλό μου από κάθε ιχνοστοιχείο μεμψιμοιρίας και γκρίνιας και κακίας, και γίνομαι γεύμα γυμνό και πάλι, και το αλλάζω για πολλοστή φορά το παιχνίδι, αλλάζω σκακιέρα, όπως μήνυσα και στον Τροβαδούρο να μηνύσει στους Δικούς Του, και λέω αντίο στον Δημήτριο Καραμάζοφ και λέω καλωσόρισες στον Λέοντα Μίσκιν, και γεμίζω το ποτήρι μου και πάλι.

[συνεχίζεται]