Roberto Bolaño

Αυτοπροσωπογραφία στα Είκοσι

[Roberto Bolaño, μτφρ. ΓΙΜ,
αφιερωμένο στον εκλεκτό Ιωάννη Πλεξίδα 
και στις εκδόσεις
Λογείον]

Χαράματα πήρα του αγνώστου το δρόμο

Για το πού θα με πάει νιώθοντας τρόμο

Στομάχι ανάκατο κεφάλι βουίζει

Κι αγέρας σαν πάγος στο κεφάλι σφυρίζει

Των νεκρών θαρρώ των πεθαμένων αγέρας

Έφυγα κίνησα όνειδος ένιωσα

Τόσο νωρίς να κινήσω να φύγω

Μα την ίδια στιγμή την ακούω να με καλεί

Εκείνη η μυστήρια και πειστική φωνή

Άλλος την ακούει άλλος όχι  την άκουσα εγώ

Και λίγο έλειψε στα κλάματα ν’ αναλυθώ

Ακούοντας τον αχό τον ήχο τον τρομερό

Που απλώθηκε στον αέρα στης θαλάσσης το νερό

Σπάθα και ασπίδα και μετά

Όσο κι αν φοβόμουνα τρελά

Το μάγουλό μου ακούμπησα

Στου Θανάτου το μάγουλο

Και ήταν αδύνατον 
Αδύνατον ήταν 
τα μάτια να κλείσω

Και κείνο το θέαμα να μην το αντικρίσω

Αλλόκοτα κι αργά ν’ απλώνεται κι αδυσώπητα

Σταθερά πολύ 

σε μια πραγματικότητα τόσο μεταβλητή

Χιλιάδες παλικάρια σαν κι εμένα 
αμούστακα άλλα

Κι άλλα με γένια μεγάλα

Αλλά όλα αλλά όλα αλλά όλα αλλά όλα

Όλοι εμείς οι τόσο μικροί

Από την Αμερική 
τη Λατινική

Ν’ αγγίζουμε 

το μάγουλό μας

Στου Θανάτου 

το μάγουλο