Ύδρα / Το Ποίημα

Ύδρα

Κι η  αργασμένη η φάτσα του χρόνου

Καθώς το πρόσωπο του Μπέκετ

Και να λέω πάλι, Μανχατανάς Πλακιώτης,

Κάλας Ράντο Σπιέρε

Ακονισμένο ατσάλι, μέταλλο ανόλεθρο

Να είσαι και να μένεις

Λάμψε, λες, λάμψε

Λάμψε

Λάμψε, λαμπερό τρελό αστέρι

Λάμψε, λημέρι

Μ’ εξορισμένες τις Όλντσμομπιλ

Και τις Ισπανοσουϊζες

Κι αυτές

Εξορισμένες

Και τις Φορντ

Και τες Μερτσέντες

Μονάχα σοκάκια

Μονάχα η αρμύρα που επέμεινε

Η αρμύρα που επέμενε

Και να που πάλι επιμένει

Η αρμύρα

Κι ο βράχος

Κι οι βράχοι

Τα βράχια

Και να θες

Να λαχταράς

Όχι πολλά

Μα τα πάντα

Όχι ό,τι αρπάξεις

Μα τα τάχα

λιγοστά

Τα

τοσοδούλια

Που,

άκουσέ με,

άκου

Είναι τα όλα

Όλα

*

Κλείσε τα μάτια

Άσε το ζάρι

Άκου τον πετεινό

Φέρε τον πεσσό

Σ’ εκείνο

το

τετραγωνίδιο

το

ταπεινό

Που

κάνει

Σαχ

Που

κάνει

Ματ

Κερδίζει

Αναπάντεχα, θαρρείς

Μα όχι,

Όλα εκεί

Είναι

Όλα

Όλα

Από παλιά

Εκεί

Αιώνες τώρα

Χιλιετίες

Εκεί

Κερί

είναι

Κεράκι

Εκεί

Και

ξορκίζει

φθορά και κακό

εκεί

Άκου,

και χαμογέλασε,

και λάμψε!

Λάμψε

Λάμψε

Αστέρι

Λάμψε

Και

Λάμψε

Και

Λάμψε

Λημέρι

*

Μια χούφτα ελιές

Δυο ντομάτες

Λιαστές

Λίγο τυρί

Λίγο ψωμί

Τσίπουρο

κρασί πολύ

Και

τα

Γαλάζια

Άτια

του

Έρωτα

*   *   *

Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης

Ύδρα, 07/07/2011