Το Πρώτο Ντοκουμέντο του Ηλεκτρολετρισμού

Η Φαινομενολογία του Νεύματος[1]

[Ποίημα Τεκμηρίωσης, Ντοκυμανταίρ][2]

Την ώρα που γαμούσ’ ο Λιάγκος, χάη![3],

σκορπώντας στεναγμούς και βογκητά

ο Ίκαρος[4] πεθύμησεν να φάει

λουκάνικα Φρανκφούρτης με αβγά.

Ηθέλησεν να πιει κι ένα ουίσκυ[5]

κι ένα κονιάκ, μια μπίρα, ένα κρασί

καθώς του τραγουδούσανε οι δίσκοι[6]

για έναν έρωτα αλάνη και μπεκρή.

Και άρχισεν μεμιάς να τρωγοπίνει[7]

να λάμπουν οι γαλάζιοι του οφθαλμοί

και δόθηκε στης Διάρκειας την Δίνη

στον έλεγχο του Χρόνου του νταή[8],

του Χρόνου που ’ν’ ο άτεγκτος κριτής μας

ο Χάρος, ο Χαμούρης, ο Χαφιές

Δωσίλογος ο Δήμιος Διαιτητής μας

που σκάει και κουτσουρεύει τις στιγμές.

Κι εκεί στου άτιμου του Χρόνου το Κατώφλι

εφάνηκεν ο φίλος ο Νεκρός[9]

κι αμέριμνα κλοτσάει και σπάει το τσόφλι

της κρίσης που κερνάει ο καιρός[10].

Και πίνει, πίνει, πίνει ο ήρωάς μας

και νιώθει ν’ ανασταίνεται καθώς

ο πόθος πάλλεται του Λιάγκου, ανταριάζει

κι ευφραίνετ’ η ψυχή της γυναικός

που κάτω του δονείται και σπαράζει

και λάμπει και συσπάται και ιδρώνει

γλεντώντας το, η Φάκα[11], ενώ χαράζει

κι ο Λιάγκος με το Δέος[12] την καρφώνει,

καυτό και αιμοβόρο σαν τσακάλι[13]

κραυγάζοντας στον Ίκαρο που τρώει:

«Φέρε μου, Φίλε, γλήγορα, μιαν άλλη

Ναν τη χαρώ! Και, να χαρείς, να ’ν’ από σόι».

Κι ο Ίκαρος ανοίγει τη φιάλη

του Μέλλοντος το τζίνι να φανεί

να γίνουν χίλια θάματα και πάλι

κι ο Πόθος ποθητά να ποθηθεί.

Κι ο ένας να γαμεί ενώ ο άλλος

να πίνει και να τρώγει καθώς θέλει.

Ευφραίνονται μαζί, ούτως ή άλλως

ρουφώντας της ζωής τ’ άγριο μέλι.

---

[1] Ευρεθέν «ποίημα», κατά πάσα πιθανότητα το «συνέθεσαν» από κοινού δύο Ηλεκτρολετριστές σε κατάσταση προχωρημένης μέθης, κάτι που συνηθιζόταν δυστυχώς στην Κυψέλη κατά τις δεκαετίες του 1980 και 1990. Χειρόγραφο, σε  εκλεκτό χαρτί Palatina, με άθλιο γραφικό χαρακτήρα, γραμμένο με μελάνι Parker, σε πολυτονικό (αυτό τους μάρανε τους Ηλεκτρολετριστές, το πολυτονικό!), και με την ανεξιχνίαστη, αρχικώς, αφιέρωση: Στον Γιώργο Φαράκλα, για την Γνώση, για την Αλήθεια. [Γράφω «αρχικώς», καθότι νέα στοιχεία για τις «δραστηριότητες» αυτού του Κινήματος/Κυήματος, μαρτυρούν μια παρανοϊκή εμμονή των Ηλεκτρολετριστών με την εγελιανή φιλοσοφία. Περιττό να πω ότι δεν κατανόησαν ούτε την πιο απλή απόφανση του Hegel, παρότι τον διάβαζαν ακαταπαύστως. Πώς να κατανοήσουν οτιδήποτε αφού ήσαν μονίμως τυλιγμένοι στην αχλή της αιθυλικής αλκοόλης. Τέλος πάντων! Ως γνωστόν, ο Γιώργος Φαράκλας είναι μεταφραστής και μελετητής του Hegel εν Ελλάδι. Επίσης, ομοιάζει φυσιογνωμικώς με άλλες δύο «εμμονές» των Ηλεκτρολετριστών: τον παράφρονα Περουβιανό κομμουνιστή José Carlos Mariategui και τον επίσης παράφρονα Χιλιανό «συγγραφέα» Roberto Bolaño].

[2] Αφού υπάρχουν ταινίες/φιλμ τεκμηρίωσης, που εμείς παλιά αποκαλούσαμε ντοκυμανταίρ, γιατί να μην υπάρχει και Ποίημα Τεκμηρίωσης / Ντοκυμανταίρ; Τόσο βλακωδώς σκεφτόταν (και από όσο γνωρίζω, και, πιστέψτε με, γνωρίζω καλά, έπραττε) ο «διπλός ποιητής» ΛΛ & ΓΙΜ.

[3] Όταν, όντως, έτεινε, και εν συνεχεία επετύγχανε να συνευρεθεί μετά θηλυκού συνωμότη ο ΛΛ., ε, όσο να ’ναι, επικρατούσε χάος. Και άρα, χάη. Ο ίδιος το επισημαίνει στις γλίσχρες, φτενές, σχεδόν ανύπαρκτες «ποιητικές» του συλλογές, Στις Επάλξεις του Απείρου και Το Ρυμουλκόν της Οκνηρίας. Αμφότερες δοκιμάζουν τα όρια της λογικής, και της υπομονής ! (Εκδότη δεν αναφέρω, για να μην τον θίξω. Εξάλλου έχει, από καιρό, αρνηθεί, ο εκδότης, και ΟΛΟΙ οι εκδότες άλλωστε, ότι είχε την οποιαδήποτε σχέση με τον ΛΛ, τον ΓΙΜ, και τους άλλους τρεις διασαλευμένους Ηλεκτρολετριστές). Για τους μη γνωρίζοντες: ο Ηλεκτρολετρισμός ήταν ένα χαοτικό και θυελλώδες Λογοτεχνικό Κίνημα/Κύημα πέριξ της Οδού Σύρου στην Κυψέλη, παλαιά, πάνε χρόνια. Κάποτε, για λίγο ευτυχώς, εξαπλώθηκε και στις Οδούς Επτανήσου, Αγίου Μελετίου, Κεφαλληνίας, και Τήνου ακόμα, με στρατηγείο το κακόφημο American bar “Aurevoir” και το ακόμα πιο κακόφημο ενδιαίτημα του ΓΙΜ όπου φιλοξενούνταν ο ΛΛ. Οι βασικές αρχές του Ηλεκτρολετρισμού συνοψίζονται στο γελοίο σύνθημα «Πήξαμε στους Ποιητές!» και στο ακόμα πιο γελοίο δόγμα «Αρκετά γράψαμε. Τώρα τους γράφουμε!»

[4] Ενδεχομένως ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης, ο ΓΙΜ της σημειώσεως 3, ασύστατος κι ασύστολος τυχοδιώκτης Ηλεκτρολετριστής, που, όπως ξέρουμε, δεν είχε καλό τέλος. Μέθυσος και σινεφίλ, αμετανόητος. Διάβαζε μετά μανίας Hegel και Bolaño σε άθλια καπηλειά. Δεν φτάνουν αυτά, έπαιζε και σκάκι κάποτε.

[5] Ευαγές ποτό άλλοτε. Το αγαπημένο των Ηλεκτρολετριστών. Τώρα, δυσεύρετο. Πάντα, πλέον, κακής ποιότητος ως ποτό, καλό όμως ως καύσιμο σύμφωνα με τους Ηλεκτρολετριστές: «Πας ίσαμε τη Ζυρίχη με δύο φιάλες αν έχεις Σκαραβαίο ή Πεντακοσαράκι», γράφει ο ΛΛ. στο Ρυμουλκό.

[6] Τα λεγόμενα Σαρανταπεντάρια και τα Άλμπουμ ή LP. «Άσε, τρέχα γύρευε τώρα! Αυτό ήταν ακρόαση, αυτό ήταν μουσική!» γράφει ο Λ. στις Επάλξεις.  Σήμερα, μονάχα ξεπεσμένοι, και αραιοί σαν διαδήλωση αναρχοτροτσκιστών, Ηλεκτρολετριστές και μελετητές του Ηλεκτρολετρισμού ακούνε μουσική. Και δη, από LP, από δίσκους.

[7] Άντε πάλι! Πήξαμε στους πότες! Αυτοί οι Ηλεκτρολετριστές πιο πολύ έπιναν και έβλεπαν κινηματογράφο [έχουμε μιλήσει σε προηγούμενο πόνημά μας για τις ολέθριες επιπτώσεις του λεγόμενου σινεμά/κινηματογράφου στην μαθητιώσα νεολαία μας – και θα επανέλθουμε!] παρά έγραφαν. Καλύτερα!

[8] Βλ. Dr Μάνος Γιαννόπουλος,  «Οι Heidegger του Πεζοδρομίου – Δοκίμιο για τους Έλληνες Ποιητές της Χθαμαλής Υπάρξεως & τους Ηλεκτρολετριστές της Κυψέλης», Νέα & Παλαιά Τριφυλία, τεύχος 4^ο, Κυπαρισσία, Χειμώνας 2011.  Από όσο ερεύνησα, το μοναδικό δημοσίευμα έως τώρα σχετικά με τον  Ηλεκτρισμό. Και δη, σε επιθεώρηση της Πελοποννήσου. Αναμένεται η έκδοση της διατριβής του γράφοντος Ηλεκτρολετρισμός και Άυλη Δημιουργία – Προάγγελοι του Χάους και Αντιλογοτέχνες στην Μεταπολιτευτική Ελλάδα.

[9] Αυθαίρετη μνεία στον σκηνοθέτη, δοκιμιογράφο, και συγγραφέα Χρήστο Βακαλόπουλο (1956-1992). Προς τι; Ποιος ξέρει;

[10] Ποταπή ηλεκτρολετριστική εκμετάλλευση δύσκολων στιγμών. Και εύκολη. Ποταπή, άρα εύκολη. Εύκολη, άρα ποταπή. Δεν θα κουραστούμε να καταγγέλλουμε τις βδελυρές στιγμές αυτού του απολύτως παρανοϊκού και εκτός τόπου και χρόνου Λογοτεχνικού/Εικαστικού/Αρχιτεκτονικού «Κινήματος».

[11] Προσβλητική (και επαίσχυντη) ονομασία. Ντροπή!

[12] Επίσης επαίσχυντη, επιπλέον δε και κακόγουστη, εξυπνάδα! Αυτή η Απολυμένη Γενιά (απολυμένη από την Ζωή την ίδια, και από την Πραγματική Πραγματικότητα) πάσχισε να τα βγάλει πέρα με ανόσια και ανούσια λογοπαίγνια. Γι’ αυτό: ούτε πούλησε, κι ούτε θα πουλήσει. Ποτέ.

[13] Τι να πω! Slow the eggs, παλικάρια!