Η Τρίτη Περιπέτεια

Η τρίτη

περιπέτειά μου

με

το

Gravity’s Rainbow

Ο ήχος σου θα είναι η νύχτα που τηγανίζεται

TP, GR

Τέλη Δεκαετίας του Εβδομήντα Μανιωδώς διαβάζαμε –διάβαζα, διάβαζες, διάβαζε– Γκίνσμπεργκ και Γκόρπα, Κέρουακ και Καρούζο, Εγγονόπουλο και Εμπειρίκο, και αίφνης βρίσκομαι σ’ ένα φαγοπότι με τον Ανδρέα Κανελλίδη, και μου λέει, «Άσε, διάβασε Pynchon και θα δεις, θα τα ξεχάσεις όλα. Ή, μάλλον, θα τα δεις αλλιώς». Είμαι πιτσιρικάς, δεκαοχτώ, δεκαεννιά, αλλά ακούω. Τρέχω στη «Φωλιά του Βιβλίου», στον Θανάση, τον μακαρίτη τώρα. Βραχνό βλέμμα, μπάσα φωνή, τέσσερις, πέντε στυλογράφοι (Mont Blanc, Parker, Cross, Pelikan) στην τσέπη, ανεπίληπτο ντύσιμο ευτραφούς dandy. Ω!

Αρχές Δεκαετίας του Ογδόντα Παίρνω V. Γάμα τα. Και μετά Gravity’s Rainbow. Ακόμα πιο γάμα τα. Σκάει ο Τζώρζης, ο Γιάννης, στον «Μπερντέ», Ζωοδόχου Πηγής και Σόλωνος. Έχουμε δει μαζί το Citizen Cane, στην Εξωραϊστική Βόλου. Έχουμε διαβάσει μαζί Burroughs, στους Αμπελόκηπους. Έχουμε πιει μαζί, κάτω απ’ τις στέγες ενός ουρανού που δεν παύει να είναι sheltering, προστατευτικός, παίδες. Έχουμε φάει μαζί, στο καταγώγιο της καταγωγής μας. Έχουμε γράψει μαζί, στα Εξάρχεια της αχρειότητάς μας. Κάνω να του πω για τον Pynchon. Με κοιτάζει κατάματα. Σηκώνει ιερατικά το χέρι. Μη μου λες. Ξέρω. Άσε να σου πω. Μου μιλάει για τον Pynchon εφτά, οχτώ, εννιά ώρες σερί. Ρεκόρ; Ποιος ήξερε τότε; Τώρα ξέρω: όχι!

Αρχές Δεκαετίας 2000 Κυλάνε τα χρόνια. Περνάνε οι δεκαετίες. Ρέει η άμμος. Βρέχει καμιά φορά.. Βάζω κιλά. Τα χάνω Τα βάζω ξανά. Τα χάνω πάλι.  Και οι αγάπες πάντα να εμμένουν. Αισθάνομαι, ενίοτε, μόνος – σπανίζουν τα παλικάρια που μαζί τους μπορείς να εκστασιαστείς για τον Commander. Γνωρίζω τον Όλεθρο. Τον τότε Υποσμηναγό, τώρα Αντισμήναρχο, Όλεθρο. Καφενείο Πανελλήνιον, Μαυρομιχάλη, κύριος Νίκος, σκάκι, κονιάκ, κουβέντες. 2002, και Πλατεία Παπαδιαμάντη. Pynchon, πάλι. Pynchon, πλάι. Pynchon, πλέει. Pynchon, πνέει.

Περνάνε μήνες. Βρίσκω μιαν άκρη, καταφέρνω να του δωρίσω το Against the Day, αμέ,

δεμένο, φρέσκο. Άσπρο. Ταξιδεύουμε. Γνωρίζουμε τον Boris Spaski. Με τον Ηλία Κουρκουνάκη, μαζί, τον μαιτρ, τον σκακιστή. Πώς δενότανε το Ατσάλι της Φιλίας. Λέει ο Όλεθρος: Βρήκα κι άλλον. Είναι ο Δρόλιας. Ο Δρομέας Δρόλιας. Μετά, γνωρίζουμε τον Κυριαζή. Τον Γιώργο. Τον Τενόρο.

2005 «Μήπως είστε ο Thomas Pynchon;» [Ο Κωνσταντίνος Τζούμας στον Θάνο Ανεστόπουλο, καθώς βγαίνουμε από το στούντιο του «Εν Λευκώ 87,7 FM», όπου έκανα την εκπομπή «Τα Σάουντρακ των Βιβλίων»]

Οκτώβριος 2011 «Μήπως είστε ο Thomas Pynchon;» [Αυτοσχεδιασμένος Φόρος Τιμής στον Commander, από τους Βασίλειο Δρόλια & Γιώργο-Ίκαρο Μπαμπασάκη, στα επιτόπου κείμενα, και Γιώργο Κυριαζή, στο ρόλο του Thomas Pynchon. Η Ελεάννα Μαρτίνου συμβάλλει με την εικαστική σύνθεση Pynchon’s Tube, μια διαφανή αεροδυναμική κολώνα από πλέξι-γκλας. Γκραν σουξέ!]

Νοέμβριος 2011  The Zone http://www.thezone.gr/

Τα άλλα,

ποιος δεν τα ξέρει

τ’ άλλα!

Ποιος;

ΥΓ. Κανείς να μην πεθάνει. Όλοι να γλεντάμε. Μαζί.

Μπαμπασάκης, Διασυρμός [υπό έκδοσιν]